Acındırmak...

Hayatımdaki bazı insanları size Montaigne'den alıntı yaparak anlatmak istedim... Mutsuzluklarını bulaştırmak isteyen insanlar...

"Kendimi kaptırmamaya çalıştığım çocukça, yakışıksız bir huyumuz vardır; Dertlerimizle dostlarımızı acındırmak, kendimize vah vah dedirtmek...

Başımıza gelenleri büyütür, şişirir, karşımızdakini ağlatmak isteriz, neredeyse...

Başkalarını kendi dertleri karşısında soğukkanlı gördük mü överiz, ama soğukkanlılığı bizim dertlerimize karşı gösterdiler mi darılır, kızarız...

Dertlerimiz anlamaları yetmez, yanıp yakınmalarını isteriz... 

Oysa insan sevincini büyüterek anlatmalı, üzüntülerini kısaltarak...

Kendini yok yere acındıran, gerçek dertli olunca acınmamayı hak eder...

Durmadan vahlanan kimse, vahlanılmaz olur... Kendini canlı iken ölü göstereni, ölü iken canlı görebilir herkes...

Öylelerini gördüm ki, eş dost kendilerini gürbüz, keyifli görecek diye ödleri kopar, iyileşmiş sanılmamak için gülmelerini tutarlardı...

Sağlık, kimseyi acındırmadığı için, nefret ettikleri bir şey olurdu..."

(Denemeler, Montaigne - Kitap 3, Bölüm 9)

Sevgiler,

Gizem S.