Zaman Geçti...

Bir zamanlar nasılda sadeydi sevgim...
Kimse kıramazdı kalbimi...
Kimse üzemezdi beni...
Kimse...

Zaman geçti kırılmayı öğrendim. Bin bir parçaya bölündü yüreciğim... Hayallerim ve dünyam kırık ayna parçalarından yansıyan tanınamayan bir yüz gibi oldu...

Oysa bir zamanlar o aynada gözlerimdeki ışığa bakıyordum. O saf, temiz, güçlü sevginin ışığına.

Zaman geçti üzülmeyi öğrendim. Asık suratla, insanların sevmediği biri olmayı. Aynaya her baktığımda benimde nefret ettiğim kendim olduğunu gördüm. Hayattan çok kendimden nefret ettiğimi gördüm.

Zaman geçti. O asık surata maske takmayı öğrendim. İçim, kalbim ağlıyorken yüzümü güldürmeyi. En umutsuz anımda bile umutluymuş gibi gözükmeyi.

Zaman geçti. Sevgiyi, sevmeyi unuttuğumu gördüm. nasıldı? Sevince ne olurdu? Bilmemeyi öğrendim. Kaçmayı öğrendim sevgi denen şeyden. Kaçıp saklanmayı...

Zaman geçti. En güzel biranın tadında gecede kaybolmayı öğrendim. Şehrin ışıklarında karanlık yaratabileceğimi öğrendim. Bir sigarayla efkar dağıtamayacağımı.

Zaman geçti. Bir zamanlar sade sandığım sevginin çok eskilerde... Hayır, Daha da çok eskilerde kaldığını gördüm...

Küçüktüm kırılmaz sanıyordum. Büyüdüm dünyayı gördüm. Sahte sevgileri gördüm. O gözlerdeki sahte ışıkları gördüm. Riyaları, kötülükleri, iğrenç maskeleri gördüm.

Büyüdüm, güçlüyüm.  Ama unutmadım. Bu gücün altında hala karanlıktan korkan küçük bir çocuğun olduğunu...

Yorumlar