bir mektup bu...

Nerden bilirdim ki 6 yıl sonra birinin hislerine tercüman olacağını...
.............................

                                                                         25 Aralık 2005

Senden uzakta…

Hayır hiç çekilmiyor bu yalnızlık… alışamadım gitti bu soğuk, sessiz gecelere… sensin sanki evimin neşesi, hareketi…

Şimdi bir hayal oldun… düşlerimde görür oldum artık seni… zamanlı zamansız geldiğinde aklıma, garip bir tebessüm belirir oldu yüzümde…

Alışkanlık mıdır bilmiyorum?! Kahveyi bile 2 fincan ölçüyle yapıyorum. Hatırlar mısın yemeğin üzerine sigaramızı kahveyle içerdik. Koyu sohbetlerimize dönüşürdü kahve keyiflerimiz…

Yıllar bu kadar çabuk geçmek zorunda mı?! Tanıştığımız ilk gün geliyor bazen aklıma… bazen de zamansız gidişin…

Hani söz vermiştik, sensiz ölürüm diyorduk her an… sözünde durmadın… oyun bozanlık yaptın… sen gittin işte… nedenlerle zaman geçiremem artık… sevenlerine hatıralarını saklıyorum… seni sensiz yaşatıyorum… resimlerin hep ortada… çakmağın, gözlüğün, yarım bıraktığın kitabın yatağın baş ucunda duruyor hala… hiç dokunmadım… 152. sayfada kalmışsın…

Yine uyku tutmadı bak. Sana yazıyorum. Dışarıda kar yağıyor… hatırlar mısın?! Soğuk gecelerde ellerimi avuçlarının arasına alır ısıtırdın… bense seni izlerdim… çabalayışını beni ısıtmak için… üşüyor musun orada?! Keşke gelsen de ben ısıtsam ellerini bu kez. Saatlerce konuşsak yine seninle… yaşımıza rağmen kartopu oynasak. Ne var sanki?

Hiçbir kavgamız küstürmedi bizi bribirimize… onlar geçen yılların tuzuydu, çocuklarımızda tatlısı oldu…

Evet canım, evimin neşesi… ben alışamadım sensizliğe… sen gittiğinden beri evimiz hep soğuk ve sessiz… kimse getiremedi senin getirdiğin huzuru…

Söz vermiştik… hani hep birlikte olacaktık seninle… oyun bozanlık yaptın…

Özledim seni… çok özledim…”

diye biten bir mektup…

Yorumlar

Yorum Gönder

Yorumlarınız, düşünceleriniz benim için çok önemli...
Yorum bıraktığınız için teşekkür ederim...