Oyun...

şu günler hayatın gerçeğini hala kabullenebilmiş değilim... sanırım nedeni uzunca bir zaman oynamış, rol yapmış olmamdan kaynaklanıyor... çünkü belli etmemeliydim üzüntümü... etmemeliydik...

Onun uyuduğu zamanlarda içimizi döküp endişelerimizi paylaşmaktaydık... zordu, bile bile gözümüzün önünde eriyip gitmesini izlemek... nasıl olurdu, nasıl bir insan bu kadar çabuk zayıflayabilir bu kadar çabuk çökebilirdi... nasıl... 

zaman akıp gidiyor, bir gece önceki olumlu haberin ardından ertesi sabah çöküyorduk... en dibe batıyorduk... olacağı birbirimize bile itiraf edemedik hiç... dilimize gelmedi, boğazımızda düğümlendi hep... 

neyse ki onu ne kadar çok sevdiğimi söyledim saçlarını okşarken... kaçamadığımız gerçek yakaladığında bizi yıkılmadık, hazırdık diyemeyeceğim... kim hazır olabilir ki sevdiğinin zamansız gidişine...

biraz acımsı bir tat bırakabilir bu yazdıklarım... üzgünüm...

gb: mekanın cennet olsun babam...